Toen ik graag zwanger wilde worden
Inmiddels is Day alweer 3,5 en wordt Tyler volgende maand 2 jaar, maar dat is natuurlijk ook ooit ergens begonnen. Vanaf het moment dat ik voelde dat ik klaar was voor een kindje –mijn ex en ik hadden elkaar na 3,5 jaar weer gevonden en toen was het goed– was ik er volop mee bezig. Ik at gezond, leefde gezond en ik lette op mij alcohol gebruik, nope er werd niet meer gefeest.
Omdat mijn oma en en mama respectievelijk op hun 36e en 40e in overgang waren, ben ik meteen naar de huisarts gegaan, ik was tenslotte al 34. Ik heb een ontzettende fijne huisarts en deze verwees mij meteen door naar het OLVG ziekenhuis in Amsterdam, hier zouden ze mij een maand monitoren om zo erachter te komen hoe het ervoor stond met mijn cyclus. Ik kon er na 6 maanden terecht.
In de tussentijd……Jeetje, wat is zwanger willen worden ongelooflijk spannend, ook best wel stressvol eerlijk gezegd. Kan ik wel zwanger raken? Dit is een vraag die de hele tijd door mijn hoofd spookte en ik denk dat voor iedere vrouw die een kindje wil deze vraag een grote rol speelt. Zwanger proberen te worden is dus eigenlijk een heel onzekere tijd. Ik denk dat ik wel 15 ovulatie testen en zwangerschapstesten versleten heb, serieus en ze waren allemaal even spannend om te doen, met hartkloppingen zat ik elke keer op de wc.
En die zwangerschapssymptomen, pfff ze zijn allemaal wel voorbij gekomen, hemeltje lief en ik maar denken ‘oeehh nu ben ik vast zwanger’. Ineens gevoelige borsten, misselijk, ‘s nachts vaak opstaan om te plassen, vergeetachtig, cravings, hoofdpijn, moe, duizelig, lichte bloedingen, lekker emo en over tijd, tja je zou toch echt gaan denken dat daar iets gebeurde in mijn buik, maar na een test bleek dit toch niet zo te zijn. Ik wilde denk ik zo graag zwanger worden dat ik mijn lichaam voor de gek hield, een soort van schijnzwanger, net als een placebo effect. Ik denk dat iedere vrouw dit wel herkent, ‘je sleutels vergeten en denken goh zou ik zwanger zijn’, of misschien was ik gewoon die gekkie ;-).
Oh en de ovulatietesten zijn echt een uitkomst, maar ik moet wel zeggen dat ontspannen sexen is er hierdoor niet meer bij is. ‘Schat, ik zie een smiley, we moeten’, dat is ongeveer het scenario. Bij mij was de teleurstelling ook extra groot als het dan niet gelukt was, we hadden immers gevreeën tijdens mijn eisprong, maar goed we gaven niet op.
Na een half jaartje ploeteren hadden we onze afspraak bij het OLVG, ik zou een maand lang gemonitord worden vanaf de eerste dag van mijn menstruatie; bloed prikken en inwendige echo’s, om zo mijn cyclus volledig in kaart te brengen. Die maand liet ik het zwanger worden even helemaal los, even geen ovulatietesten, niet letten op mijn eten, maar juist lekker een avondje g&t met mijn vriendinnen, even niet bezig zijn met een kindje proberen te krijgen. Ik zou nu immers volgende maand horen hoe het ervoor stond met mijn eitjes, eierstokken, baarmoeder etc.
12 Augustus hadden we het evaluatiegesprek met de gynaecoloog in het OLVG. Omdat ik 2 dagen over tijd was, vond de gynaecoloog dat we beter eerst even een test konden doen, want anders zou het natuurlijk een heel ander gesprek worden. Daar zaten we op de gang in het ZH en het duurde eeuwen, maar ik zei al tegen mijn man, ‘ik weet zeker dat ik niet zwanger ben, ik heb ook geen enkele symptomen van een zwangerschap’. De verpleegkundige die met de test naar ons toe kwam lopen zei, ‘nou ik heb het even overlegd met een aantal van mijn collega’s, maar we zien toch echt heel licht een roze streepje’, ‘uh ja en nu’, zei ik. ‘Je bent heel pril zwanger’, zei ze. Ik kon het niet geloven, ik wapperde met mijn hand voor mijn gezicht en zei ‘dat ik bang was dat ik flauw ging vallen’.
Het gesprek met de gynaecoloog heb ik niet echt meer kunnen volgen dat snap je, ik was euforisch. Ik kreeg nog mee dat het hCG hormoon dat eitjes maakt bij mij ‘zorgwekkend laag is’, maar blijkbaar heb ik een man met superzaad want 9 maanden later werd Day Lillian geboren.
Liefs Tassie
Deel jouw verhaal met mij, hoe ging dat bij jou toen je zwanger wilde worden.
