Mijn bevallingsverhaal van Tyler

Zaterdag 11 Februari 2017, 03.00 uur

Het is volle maan, ik word wakker, ik voel iets in mijn buik, maar omdat ik al een week last heb van voorweeën, ga ik weer lekker slapen. Ik heb wel even stiekem op de klok gekeken en word, zie ik, precies 20 minuten later wakker van hetzelfde rare gevoel in mijn onderbuik. OMG het is begonnen, besef ik en ik zit ik meteen klaarwakker rechtop in bed. Omdat ik mijn lief niet wil wakker maken, –want daar schiet ik helemaal niks mee op, die zou in de stress schieten en een taxi bellen om naar het ziekenhuis te gaan–, sluip ik stilletjes uit bed. Ik zet een kopje thee, maak de gaskachel aan en ga met een krantje aan ons kookeiland zitten. Ik heb er zin in, ik ben goed voorbereid en ik voel me zen. Day is ter wereld gekomen met een geplande keizersnee en ik was intens teleurgesteld dat ik haar niet op een natuurlijke manier ter wereld kon brengen dus je snapt dat ik zin had in deze bevalling (nu nog wel). Om deze reden was ik ook medisch en zou ik dus nu weer in het ZH bevallen.

Naar het ziekenhuis

Als de weeën ieder kwartier komen rond 05.00 uur bel ik voor de zekerheid het ZH, ik mag ze weer bellen als ze iedere 10 minuten komen. De tijd gaat langzaam en ik heb besloten om 07.00 uur Robert wakker te maken met de woorden; ‘Schat vandaag wordt je zoon geboren’, ik kan niet wachten, dat snap je. Hè hè, eindelijk 07.00 uur, ik sluip naar mijn man en ik fluister de zin in zijn oor. ‘Huh wat, hoe weet je dat?’, vraagt hij, ‘het is begonnen zeg ik’. Hij blijft verrassend rustig en vraagt of we niet naar het ZH moeten en dat moeten we inderdaad. We gaan douchen en stappen de taxi in naar het OLVG Oost. Om te bevallen is dit echt een heerlijk ziekenhuis met prachtige bevalkamers. Om 09.00 uur komen de weeën om de 3 minuten, ik word wel een beetje zenuwachtig want ik heb nog geen verpleegster gezien. Een uurtje later word ik gecheckt, 3 cm ontsluiting.

Weeën storm

Ik vind het lastig om de weeën op te vangen, ik zit er niet lekker in, ik kan geen prettige houding vinden en manlief werkt ook (nog) niet mee. De verpleegsters geven hem aan dat als ik een wee heb hij dan even stil moet zijn en niet moet kletsen, maar op het moment dat ik weer een wee krijg en de verpleegster mij helpt met puffen, vraagt mijn man aan de zuster of ze ook kinderen heeft. Ik vraag hem of hij zijn mond wil houden, maar dat vindt hij lastig, ik gok door de zenuwen. De weeën komt achter elkaar en ik krijg helaas geen pauze om even op adem te komen. Ik herinner mij een tip van een vriendinnetje ‘Als je pijnstilling wil, zorg dan dat je het op tijd vraagt anders mag het misschien niet meer’. Doe mij maar Remifentanil zeg ik tegen de verpleegster. Ik wil geen ruggenprik want ik wil het persen zonder pijnstilling doen. Ik mag op het bed gaan liggen want met een morfine pompje kan je niet meer rondlopen.

Het sneeuwt

Buiten begint het te sneeuwen en niet zo’n klein beetje ook. Niet dat ik daar iets van mee krijg, maar ik lees het in mijn geboorteverhaal geschreven door de fotograaf Sandra van der Meulen van Sandrinos fotografie die van mijn bevalling van Tyler een fotoreportage komt maken. Het geboorteverhaal kreeg ik bij het fotoalbum en elke keer als ik het weer lees, springen de tranen in mijn ogen en beleef ik het opnieuw, nu ook dus. Robert heeft haar inmiddels gebeld om 12.14 uur en laat weten dat ik op 5cm zit en dat ze kan komen. Helaas zakken de weeën weg door de remifentanil en blijven ze zelfs helemaal uit, bizar van een weeën storm naar niks meer. Het vervolg van dit bevallingsverhaal is geschreven met behulp van mijn geboorteverhaal geschreven door Sandra.

De vliezen worden gebroken

Om 13.30 uur komt de verloskundige (vk) die 6 cm constateert en ze besluit mijn vliezen te breken, wat een heerlijk gevoel is dat zeg. Robert heeft het constant over het filmpje van het televisieprogramma ‘Vier handen op 1 buik’, waarbij de aanstaande papa de meest vreselijke gezichten trok tijdens de bevalling. Ik heb mijn man inmiddels hoe en waar ik hem hebben wil. Ik  heb mij horen vertellen dat ik hem flink heb afgeblaft; ‘Je moet nu hier komen zitten, blijven zitten en mijn hand vast houden’, arme man. Ik weet nog dat ik het niet aan kon dat hij naast mijn bed stond, maar hij moest dicht bij mij zijn op gelijke hoogte, samen met mij in mijn coconnetje. Hij houdt mijn hand vast en puft fijn met me mee en nu gaat het goed.

Wauws van de remifentanil

Ik ben eerlijk gezegd best wel behoorlijk wauws van de morfine en ik val tussen de weeën door in slaap. Ik kom in een soort slaap wakker toestand en begin dingen te zien die er niet zijn. ‘Wat een leuke retro stoeltjes zeg’, merk ik op, de mensen in de kamer beginnen te lachen en ik constateer dat er geen stoeltjes zijn, maar dat ik die zelf heb bedacht (Robert vraagt zich af of ik niet toevallig aan de drugs zit). Ik moet ook overgeven van de morfine, het komt er netjes en geluidloos (mijn man complimenteert me hiermee) uit, hè hè dat lucht op.

Weeënopwekkers

Om 14.50 uur zit ik op 7cm en besluit de vk om te starten met de weeënopwekkers. Ze zet een draadje op het hoofd van baby Tyler om zijn hartslag goed te controleren. Hij is lekker beweeglijk in de buik en doet het prima! Manlief dept mijn voorhoofd met koude washandjes, de held. De weeën worden heftiger en de druk neemt toe, allemaal goede tekenen, alhoewel ik het af en toe niet meer ziet zitten. Robert is al druk aan het rekenen wanneer de baby geboren zou kunnen worden en wanneer ze dan weer naar huis mogen. Hij ‘Face-Timed’ met Day, die verdrietig bij omi zit te wachten. Om 17.01 uur meet de vk 9 cm, pfffff ik ben er wel klaar mee, ik wil niet eens meer een schoon matje.

Mijn morfine spuit is bijna leeg, maar de vk denkt dat ik al wel bijna kan gaan persen dus dat ik geen nieuwe hoef, ik vertrouw op haar, maar dan is de spuit ineens leeg, Godallemachtig, de pijn is intens, help. Ik wil toch nog remifentanil geef ik aan, de pijn is hels, ik begin te roepen om de spuit, ‘Jezus waar is die spuuuiiit’, schreeuw ik wanhopig door de kamer. Het duurt voor mijn gevoel eeuwen, maar gelukkig is de spuit er dan eindelijk, gelukkig. Mijn familie is inmiddels niet meer te houden en komt al richting het ziekenhuis toe, ‘I feel the pressure’.

Krulletjes

Om 18.01 uur verandert het gevoel van de weeën, de vk constateert om 18.17 uur dat het randje weg is en dat de pijnstilling uit gaat, ik mag gaan persen! Terwijl Robert met koude washandjes mijn voorhoofd blijft deppen. Wat is dit heftig zeg, ik pers echt met alle kracht die ik in me heb, maar wat gaat het langzaam. Manlief vindt het allemaal best eng en kijkt af en toe angstig of hij al wat ziet. Hij roept ineens ‘ik zie krulletjes’ en dit motiveert me ontzettend, helaas verdwijnen de krulletjes weer zodra ik stop met persen. Ik blijf scherp tijdens het persen en wil alles weten, waarom er gelachen wordt, of we al wat zien, wat er gaat gebeuren. Ik ben al een uur en een kwartier aan het persen, ik kan niet meer, wat een hel dit. De vk kijkt naar de monitor en geeft aan dat ze wil gaan knippen, het kan me niet schelen, ‘ja hoor zet die schaar d’r maar in’ zeg ik. Na de knip gaat het ineens heel snel en na nog 2 keer persen is ie d’r!! Ik mag hem zelf aanpakken van tussen mijn benen vandaan, wauw dat moment is zo ongelooflijk magisch, die zag ik ook niet aankomen. Ik pak hem aan en leg hem op mijn borst, Tyler Franklin is geboren.

Hij is er

Het zit erop, ik ben euforisch, alle emoties komen eruit. Ik kan het bijna niet geloven en ik kijk door de tranen heen afwisselend naar mijn baby boy en naar mijn man. Ik kan niet geloven dat ik dit gedaan heb. Manlief kan zijn tranen ook niet bedwingen, het was zo spannend voor hem, hij vond het hartstikke eng en had zelfs hoofdpijn van de spanning, maar daar hadden ze gelukkig wel wat voor. Robert heeft al 10 keer geroepen dat Tyler zijn lelijke neus heeft, aaaah haha, ‘Mijn lelijke neus’.

Tijdens het hechten wordt er flink geface-timed, dat leidt wel lekker af. De hele familie zit beneden en kan niet wachten om naar boven te komen om Tyler te zien. De naam vinden ze vet en iedereen ziet gelijk de neus van Robert, yup. Als ik dichtgenaaid ben, komt de hele familie in 1 keer de kamer binnen. Sandra komt handen en camera’s tekort om alle emoties en omhelzingen vast te leggen. Day is ontzettend onder de indruk van alles en bewondert haar broertje bij papa in de armen en speelt daarna kiekeboe met haar neefje Rylan achter de gordijnen. Grote zus Jady mag haar mini broertje ook even vasthouden uiteraard.

Pannen Surinaams eten

Mijn schoonmoeder heeft pannen Surinaams eten mee, for real en iedereen smult mee. Ik word intens emotioneel als mijn mama binnen komt, ‘Ik heb het gedaan’, roep ik en ik begin te snikken. Mama heeft van ons alledrie een keizersnee gehad en had heel graag natuurlijk willen bevallen, zoals elke mama. Day is ook ter wereld gekomen met een keizersnee dus ik was heel dankbaar dat ik Tyler op de natuurlijke manier ter wereld mocht brengen. Het momentje met mijn mama was daarom zo intens en mooi, ze was ook super trots.

Er ligt inmiddels een dik pak sneeuw, serieus waar en als iedereen weg is komt mijn broertje Daniel ook nog even zo snel als dat lukt op de fiets tussen zijn drukke werk door naar het ZH. Tyler Franklin is naar hem vernoemt, Daniel Franklin (en naar de opa van mijn man die ook Franklin heette), dus het is ook even een speciaal momentje. Het is inmiddels 23.00 uur, Sandra neemt ook afscheid. Ik heb nog even de bloederige ‘knip foto’s’ snel achter elkaar bekeken (als een filmpje), het ziet er spectaculair uit.

We mogen naar huis. Stapvoets rijden we door de sneeuw, Amsterdam is wit, wat bijzonder, wat een dag, wat een ervaring, ik kijk naar mijn zoontje in de Maxi Cosi, Tyler Franklin, wauw!!

Zou jij ook zo’n prachtige geboortereportage van Sandrinos willen? Stuur dan voor 31 maart jouw beste mommyhack in onder het kopje ‘tips toevoegen’ en word tip van de week. De winnaar krijgt een complete geboortereportage inclusief ruime selectie beelden en een mini-album ter waarde van €1095, hoe gaaf!

Is het nou niet jouw ding een fotograaf bij je bevalling, dan mag je ook kiezen uit een zwangerschapsreportage van één uur op locatie inclusief 25 digitale beelden t.w.v. €350. Of een Day in the Life van 4 uur inclusief ruime selectie digitale beelden t.w.v. €500. Nieuwsgierig naar Sandrinos en uitleg over de shoots, check hier haar website.

Liefs Tassie